W trakcie pracy ogniwa płynący przez nią prąd rozkłada wodę elektrolitu na wodór i tlen, które osiadając na elektrodach wytwarzają w rezultacie skierowaną przeciwnie do wytwarzanej w ogniwie i przez to zmniejszają prąd pobierany z ogniwa w czasie jego pracy. Zjawisko to nazywa się polaryzacją i powstaje przy tym siła elektromotoryczna polaryzacji. Dla przeciwdziałania temu zjawisku stosuje się tzw. depolaryzatory, które utleniają wydzielający się wodór. W ogniwie depolaryzatorem jest dwutlenek manganu, który zmieszany ze sproszkowanym węglem otacza elektrodę węglową. Przy zetknięciu ze sobą dwóch różnych metali z elektrolitycznego szeregu napięciowego wytwarza się pomiędzy nimi różnica potencjałów, w ten sposób takie dwa metale tworzą swego rodzaju ogniwo. Skutki działania tego ogniwa przedstawiają się w postaci tzw. korozji stykowej, przy tym metal o wyższym potencjale nadżera metal o niższym potencjale. Z elektrolitycznego szeregu napięciowego można więc zorientować się o stopniu korozji stykowej pomiędzy metalami. Im dalej od siebie w tym szeregu znajdują się metale, tym silniej występuje zjawisko korozji stykowej na metalu o potencjale niższym. Wszelkie złącza różnych metali, np. miedź — aluminium, nie są wskazane, gdyż aluminium bardzo szybko ulega korozji.