W przypadku wiercenia otworów w jednej płaszczyźnie uchwyt o małej masie może być ręcznie podsuwany pod wrzeciono. Pod osią wrzeciona uchwyt jest ustawiany z pewnym przybliżeniem i dopiero narzędzie wchodzące do tulejki ustala go wg swej osi. W przypadku uchwytów o znacznej masie otwory wierci się na wiertarkach promieniowych, ustawiając oś wrzeciona w osi tulejki wiertarskiej.
Żądane rozstawienie otworów uzyskuje się dzięki prowadzeniu narzędzia w tulejkach wiertarskich osadzonych w płycie wiertarskiej lub w korpusie uchwytu. Jeżeli obrabiany otwór jest poddawany jednemu zabiegowi, to stosuje się tylko tulejki stałe. Natomiast do obróbki otworu w kilku zabiegach oprócz tulejki stałej stosuje się tyle kolejno osadzonych w niej tulejek wymiennych, ile jest wykonywanych zabiegów z prowadzeniem narzędzia.
Czoła tulejek powinny być tak ustawione względem części obrabianej, by wióry miały zapewnione ujście między tulejką a częścią obrabianą lub były zmuszone do wyjścia przez tulejkę.
Uchwyty do jednoczesnego wykonywania wielu otworów
W produkcji seryjnej i wielkoseryjnej kolejne wykonywanie poszczególnych otworów wydłużałoby takt produkcji. Dlatego możliwie jak największą liczbę otworów należy wykonywać jednocześnie. Jednoczesną obróbkę wielu otworów umożliwiają:
a) głowice wielowrzecionowe, osadzane na wrzecionie wiertarki,
b) obrabiarki zespołowe, obrabiające otwory jednocześnie w kilku płaszczyznach.